Triathlon Alpe D’Huez
Een fantastische zomer, heftige maar prachtige race en nieuwe doelen.
Op vrijdag 31 juli stond ik samen met Lex en Peter aan de start van de Long Distance triathlon Alpe d’Huez voor 2.2km zwemmen, 120km fietsen (incl Alpe du Grand Serre, de Col d’Ornon en Alpe d’Huez) en 21km lopen met bijna 400 hoogtemeters bovenop de Alpe d’Huez.
Met een gezellige groep hadden we ons ingeschreven voor dit jaarlijks terugkerende meerdaagse triathlonfestijn en we besloten er meteen een mooie zomervakantie van te maken. Gijs en Suus startten de duathlon op woensdag, Dorien en Thomas de korte triathlon op zaterdag en ik dus samen met Lex, Peter en Rob de lange afstand triathlon.
In de eerste week van onze vakantie verkenden we het loop- en fietsparcours, deden nog een paar pittige zwemtrainingen in het openluchtzwembad aan de voet van de Glandon en maakten flink wat klimkilometers op de fiets. We keken de Tour de France op de Alpe D’Huez en streken elke middag neer op een terras om de koers te kijken. In de tweede week moest er natuurlijk uitgerust worden en toen was het eindelijk zo ver. Na op woensdag aangemoedigd te hebben bij de duathlon was het op donderdag tijd voor de laatste voorbereidingen voor de race. Racetasjes klaarmaken, fietsen poetsen, nog even bellen met Edo voor de laatste tips, toch nog even buitenbandje wisselen, genoeg gelletjes op de fiets plakken, nog heel even kort de start en wisselzone gaan bekijken en toen waren we er helemaal klaar voor.
Op vrijdagochtend stonden we in alle vroegte op om al onze spullen op tijd in de 2 parc fermées te krijgen. Loopspullen boven op de Alpe d’Huez en fietsspullen beneden bij het stuwmeer. Na de afdaling kwamen we bibberend van de kou aan bij het stuwmeer waar de triathlongekte al compleet losgebarsten was. Een overenthousiaste speaker die geen seconde zijn mond hield, veel zenuwachtige triatleten, een prachtig stuwmeer, strakblauwe lucht en zon en al veel publiek maakten de racezenuwen compleet. Laat dat startschot maar komen!
Het water van het stuwmeer was zoals verwacht erg koud, maar gelukkig merkte ik daar na het startschot weinig meer van. Het zwemmen ging voor mijn doen best heel aardig, hoewel het behoorlijk ruig en onstuimig was met ruim 1000 deelnemers die zich om een boei proberen heen te vechten. Na zo tactisch mogelijk gezwommen te hebben, kwam ik na 40minuten uit het water. Het fietsen ging heel lekker tot ongeveer 75km in de race. Het parcours was prachtig, ik kon lekker tempo maken, liet 2 dames voorgaan op de klimmetjes maar haalde ze in de afdaling weer in. Onderaan de Ornon hoorde ik dat ik 10e in de wedstrijd lag, maar toen begon ik langzaamaan ook misselijk te worden en wat buikpijn te krijgen. Heel rustig de Ornon op proberen te rijden en de afdaling gebruikt om even te herstellen in de hoop dat de misselijkheid zou zakken. Ik probeerde goed te blijven eten en drinken en hopen dat het beter zou worden want dit voorspelde niet veel goeds. Tijdens de beklimming van de Alpe zag ik daar ineens Peter tussen ons fantastische support-team langs de kant staan. Heel zuur om te horen dat hij slechts een km na de wissel door een stuurfoutje naast de weg raakte en viel waarna hij niet meer verder kon. Eenmaal van de fiets af bovenop de Alpe D’Huez begon mijn ellende pas echt. De misselijkheid werd snel erger en ik moest meerdere keren gaan wandelen (de details zal ik achterwege laten). Een lang verhaal kort: het waren 21 lange kilometers waarin ik na een hoop cola en watermeloen gelukkig in het laatste rondje nog iets kon doen wat op hardlopen leek. Met een eindtijd van 7h56min ben ik niet tevreden vanwege het slechte looponderdeel, maar denkend aan hoe Peters race eindigde was ik toch blij met de prachtige race ervaring. Weer een hoop geleerd en door naar de volgende! Lex had het ook zwaar tijdens het lopen, maar was achteraf gelukkig wel tevreden met z’n tijd.
Omdat we de eerste Ironman in onze eigen stad natuurlijk niet wilden missen reden we de hele zaterdagnacht terug naar Maastricht om bij de race te kunnen zijn. Na slechts 2 uurtjes slaap stonden we alweer aan het parcours om iedereen aan te moedigen en natuurlijk in het bijzonder onze eigen toppers Sarissa, Bart, Maarten, Edo, Veronique en Jos en alle TCMers. Wat was het gaaf om onze eigen stad zo enthousiast te zien voor de prachtige sport en wat had ik een kippenvel bij de finish van Sarissa. Na zondag wist ik het zeker: 31 juli 2016 sta ik zelf aan de start van de Ironman Maastricht. J Met de ondersteuning van Edo heb ik er alle vertrouwen in dat dat met nog een jaar hard trainen moet gaan lukken. Bring it on.
Heleen Zandstra