Will the bear beat “The Beast”?

Verslag adventure race Grand Raid Nisramont, maart 2012

 

Als liefhebber van onconventionele multi- duursport evenementen had ik ons (Henri Drieshen en ik) ingeschreven voor de Grand Raid Nisramont. De wedstrijd zou plaatsvinden in Nisramont (bij La Roche-en-Ardennes) en zou bestaan uit 4km kajakken, 6km trailrunnen, 36km mountainbiken en 7km Run&Bike. De onderdelen zijn me op het lijf geschreven, al was ik bij adventure races gewend om mijn weg met kaart en kompas te zoeken ipv een uitgepijld parcours.

 

Ik ken Henri uit het adventure race circuit en heb met hem o.a. de Dutch Extreme 2005 (50 uurtjes non-stop) gedaan waar we tweede werden. Hij was vroeger semiprofessioneel triatleet. Een week voor de Grand Raid meldt hij zich helaas af door een blessure. Gelukkig wist ik dat Guido Savelkoul uit Stein (wie kent hem niet?) ook interesse had om mee te doen. En ja hoor, nog geen uur later had ik een vervanger voor Henri. Dat zou aanpoten worden voor mij, Guido kennende.

 

Na de bekende inschrijf- en toilet taferelen in het gehuchtje Nisramont (1 kerk, 1 kroeg, 3 boeren en 2 woonhuizen) werd onze lompe kajak, met ons erop, door de organisatie het water van het stuwmeer van Nisramont ingeschoven. We hadden al snel in de gaten dat we het niet droog zouden houden door al dat gespetter. 150 tweepersoons boten is toch wel erg veel op zo’n meertje. De start was dan ook erg chaotisch. Met veel botsen, trekken en duwen wisten we ons na de startschreeuw redelijk voorin het veld te nestelen. Pff wat een lompe boot en k#tpeddels. Ook al een jaar niet meer gepeddeld, dus effe wennen. Na een tijdje is het veld uit elkaar getrokken en is het wat rustiger om ons heen. Na 2km ronden we 2 boeien en peddelen we dezelfde weg weer terug. Terug bij de start aangekomen klimmen we uit de boot en lopen met de boot en peddels nog 75m waar we die lompe bakken mogen neerzetten. Snel op pad voor de 6km Trail. Overwegend bergop omdat onze fietsen boven in het dorpje staan. De paadjes zijn smal en inhalen is dus moeilijk en toch deden we dat veelvuldig. Guido lag daardoor bijna weer beneden in het stuwmeer en ik ging door mijn enkel (au!). Desalniettemin komen we heelhuids boven en kunnen we aan het MTB’en beginnen.

 

Het parcours bestaat uit 2 rondes van 18km. Een heerlijk parcours bestaande uit pittige klimmetjes, héééle technische afdalingen, single-trails en ‘The Beast’, een haast onfietsbare helling door een omgekapt bosperceel. Regelmatig fietsten we door beekjes en haalden we teams in. Om het niveauverschil tussen Guido en mij enigszins het hoofd te bieden had ik een geniaal trekapparaatje aan de zadelpen van Guido gemonteerd. Een omgebouwde hondenriem met een elastiek en een haak. Bij de langere hellingen konden we door dit staaltje van teamwork net iets beter opschieten. Het publiek en andere deelnemers vonden het fantastisch, want dit hadden ze nog nooit gezien. Natuurlijk vonden niet alle deelnemers het heel leuk, maar ik begrijp hun jalousie. Van de 24e klommen we op naar een 11e plaats na het MTB’en. Super!

 

Maar toen moesten we nog Run&Biken. Ik had het systeem dat we moesten hanteren aan Guido uitgelegd: de loper loopt een pittige snelheid en de fietser fietst ongeveer 200m vooruit en legt daar de fiets neer en begint te lopen. De achterste loper springt op de fiets en haalt de loper weer in en deponeert de fiets weer 200m verder etc. Dat is de aangewezen en snelste methode. Dat maakte ook dat we 2 teams konden inhalen in het beging van de R&B. Zij gingen onze methode kopiëren. Daarna werd het parcours dusdanig technisch, dat de fietser de loper niet meer kon inhalen. Ik probeerde uit alle macht Guido in te halen en dat lukte pas na vel geploeter, kramp en na een afdaling door een weiland. Op dat moment lopen/fietsen we met 3 teams binnen 50m van elkaar. We lagen nu 9e! Ik voelde de weinige krachten die ik nog in mijn lijf had langzaam wegvloeien en ook bij Guido was het beste er af. Guido loopt 50m voor me en met nog 1 beklimming en het bordje nog 500m inzicht loopt bij het schakelen de ketting vast. Shit, shit! Snel pielen en weer opspringen. Ik voel de hete adem van 2 teams letterlijk in mijn nek. Ik pomp en ik stoemp en roep nog even vertwijfeld naar Guido die het onheil ook al zag aankomen. Met de finish in zicht kruipen beide teams langzaam voorbij en rest ons niets anders dan zeer tevreden op een 11e plek met een tijd van 4u04 ,de finish te passeren. Een prima prestatie, net geen top 10, dus toch een beetje zuur.

 

De overwinning ging uiteindelijk naar het duo Barel/Ittman (wie kent ze niet?) in een tijd van 3u35.

 

Dit vind je misschien ook leuk...