Een goed begin is het halve (70.3) werk
Eilat (Israël), januari 2012
(1,9-90-21km, swim-bike-run)
Elke sporter kent het wel, geen motivatie in de donkere wintermaanden. Geen concreet doel dat nadert, slechts kou, regen en vroeg invallende duisternis. De beste manier om deze negatieve spiraal te doorbreken? Plan een wedstrijd in januari! Dus we gingen naar Eilat.
En zo stond ik samen met Billy op vrijdag 20 januari aan de start van de halve triathlon van Eilat. We hadden de voorbereiding niet echt serieus genomen maar toch straalde we vertrouwen uit op de vroege en vooral koude ochtend. Onze bandjes hadden we de avond van tevoren opgepompt en we hadden er deze ochtend niet meer naar gekeken. Ik besloot zonder wetsuit te zwemmen en twee dagen voor de wedstrijd hadden we nog ruim 100kilometer getraind en een klein uurtje gezwommen. Toen ik dus rillend van de kou (zonder wetsuit in zee is koud mensen!) mijn tijdrithelm op mijn hoofd probeerde te plaatsen en Billy het parc ferme uit zag fietsen, wist ik het eigenlijk al; dit gaat niet mijn race worden. Zoals gezegd was het koud en het regende. Iedereen leek hier uitstekend op voorbereid, behalve Billy en ik. Billy besloot zelfs zonder armstukken te gaan fietsen maar ik was blij met mijn noodoplossing; een stuk plastic zak onder mijn trisuit om de wind van mijn bovenlijf te houden. Dit leek te werken. En samen met mijn motivatie om het heel snel, heel warm te gaan krijgen, reden we richting eerste helling van de dag.
(De triathlon van Eilat kent een bijzonder zwaar parcours. Na 1,9km gezwommen te hebben in de Rode Zee moet 90km afgelegd worden op de fiets. Vanuit T1 loopt de weg omhoog om uiteindelijk na 15km op 800m hoogte uit te komen. Vervolgens is T2 gelegen op de top van deze berg en wordt begonnen met 15km bergafwaarts lopen om de totale loopafstand van 21km te beëindigen in het centrum van Eilat).
Billy reed sterk. Aan de voet van de eerste helling passeerde ik hem en we schreeuwde elkaar iets toe van ‘koud!’, ‘ellende!’, ‘waarom?’ en ‘maak ze af!’. Ik merkte al snel dat ik bijzonder veel mensen aan het inhalen was en vroeg me af op welke positie ik lag. Eenmaal bovenop de berg begint de fietsproof pas echt. 75kilometer glooiende weg door een droge en koude woestijn. De wind leek van alle kanten te komen en ik voelde me eenzaam daar hoog in die woestijn zonder publiek. Het publiek dat er was bestond uit zwaar bewapende militairen die dik ingepakt beweegloos onze bewegingen volgden. Een vreemd gevoel. Maar goed, Israël is nu eenmaal ook een vreemd land.
Het keerpunt naderde en ik kon zien dat ik inmiddels op plek 10 reed. Dit gaf hoop. Ik voelde me nog goed en besloot de laatste 40km voluit te gaan om zicht te houden op een podiumplek. Als 4e begon ik te lopen. Billy was netjes opgerukt naar een plek in de top 20 en ik zag dat ook hij begon op te schuiven tijdens het lopen na het keerpunt.
Als 4e kwam ik over de streep. Tevreden over mijn vorm maar teleurgesteld in het missen van het podium drong het tot me door dat het zwemmen zonder wetsuit een podiumplek heeft gekost. Maar gelukkig kreeg ik enkele troostprijzen: een fietsparcoursrecord en de daarbij horende Norman Stadler award, uitgereikt door Norman Stadler zelf!
De halve triathlon van Eilat is een uitstekende wedstrijd om het seizoen mee te beginnen. De organisatie is goed en in januari zijn volop goedkope vluchten en accommodaties te vinden. Wellicht een terugkerend Ferro Mosae tripje?
Kijk voor meer foto’s op mijn Facebook pagina (foto’s, album triathlon 2012).
Maarten (& Billy)