Het grote zandbak avontuur
Abu Dhabi International Triathlon, maart 2012
(3-200-20km, swim-bike-run)
De triathlon van Abu Dhabi bestaat pas 3 seizoenen, maar ondanks deze beperkte historie is het een wedstrijd met een grote naam. Dit komt vooral door het feit dat in de Verenigde Arabische Emiraten alles kan. Qua geld dan. Kosten noch moeite worden bespaard om een internationaal top evenement neer te zetten. Zo stonden er ook dit jaar weer tal van wereldtoppers aan de start en lag er een pak geld klaar voor de winnaars. Zelfs de winnaars van de verschillende Age Group categorieën konden geld verdienen. Daarnaast spreekt het parcours tot de verbeelding. Er wordt bijvoorbeeld gereden over de 7-baans snelweg en er wordt een lus gemaakt over het Formule 1 circuit van Abu Dhabi.
Ik had geluk. Voor werkzaamheden namen de Universiteit was in het buurland Saoedie Arabie en hierdoor was het relatief eenvoudig deel te nemen aan deze wedstrijd. Ik was ‘in de buurt’ zeg maar. Uiteraard moest de week voorafgaand aan de race wel gewerkt worden. Ik verbleef in een mooi hotel midden in de woestijn en moest elke dag workshops geven en lectures. Een mooie week, maar wel vermoeiend. Elke ochtend en elke avond probeerde ik mijn benen los te fietsen op de hometrainer. Deze had ik voor het gemak gewoon meegenomen in mijn bagage. De reactie van mijn collega’s en van de schoonmakers was zoals verwacht hilarisch. Ook werd ik op een ochtend gebeld door de receptiemedewerker: ‘Sir, is everything okay with you?’, ‘Uhm, yes. No problems, why?’, ‘Well sir, there is a very strange zooming noise in the hotel, and we think it’s coming from your room…’. Hilariteit alom dus. Maar goed, de wedstrijd was op zaterdag en dus moest ik op donderdag nog haasten om mijn vluchten te halen en op tijd bij de inschrijving te zijn. Dit lukte. Ik had een logeerplek geregeld bij een Nederlander die woont en werkt aldaar en dus scheelde mij dit enkele hotelovernachtingen. We moeten immers op de kosten blijven letten.
Na een rustige vrijdag waarop enkel wat gezwommen werd, was het tijd voor de race. Deze werd zwaar, erg zwaar. De goede fietsbenen die ik in Eilat had, waren nu ook aanwezig, maar mijn maag wilde niet echt meewerken. De 200km reed ik in 5uur en 5 minuten, maar onderweg had ik enorme last van mijn maag dat resulteerde in enkele braakmomenten en het niet weg kunnen krijgen van mijn voeding. Redelijk afgemat begon is dus aan de 20km hardlopen. Laat ik het een lange lijdensweg noemen. Maar wel een mooie weg, die liep langs het strand en langs de boulevard van Abu Dhabi.
Daags na de wedstrijd ben ik doorgereisd naar Dubai om daar op maandag het vliegtuig te pakken terug naar huis. Een hele dag in je eentje in Dubai gaat snel voorbij, maar ik was toch blij om huiswaarts te keren na deze week in de zandbak.