Wedstrijdverslag: Israman
Bijna traditioneel stond er weer een afvaardiging van Ferro Mosae aan de start van de Israman. Dit jaar waren het Maarten van Kooij en trainer Edo van der Meer die naar het zuidelijke puntje van Israël zijn getrokken, met mooie resultaten tot gevolg. Maarten doet verslag.
“Are you tough enough?”, zo luidt de slogan van de internationale triathlon van Eilat, Israel. Nou, Edo en ik dachten van wel. Een halve triathlon in januari, dat moet lukken. Edo ging voor winst. Hij is immers een topper binnen het Team 4 Talent team en ik zou gaan voor de snelste fietstijd. Mooie doelen.
En zo reisden we af richting het beloofde land. Edo vertrok enkele dagen eerder dan ik en was goed uitgerust om de strijd aan te gaan met de toch wel sterke concurrentie. De concurrentie kwam niet alleen uit Israel. Een sterke Hongaar met een pr op de hele triathlon van 8uur30 zou het Edo wel eens knap lastig kunnen gaan maken. Ook voormalig Olympische atleten stonden aan de start; de Alterman brothers. In 2012 nog actief in London. Ik had al snel gezien dat een podium plaats (zoals in 2013) dit jaar wel heel lastig zou gaan worden met deze mannen aan het vertrek. Ik was dan ook aardig verrast dat ik na het fietsen als 3e aan het lopen kon beginnen. Podium koers! Edo was inmiddels al enkele kilometers ver in de loopproef na de snelste zwemtijd te hebben gezwommen en met fietsen resoluut de leiding te hebben genomen. Ik zat na het zwemmen ver achter de koplopers, maar kon door een goed fietsonderdeel (snelste fietstijd!) opschuiven naar zoals gezegd plek 3.
Mocht je jezelf afvragen waarom de slogan gekozen is voor deze wedstrijd, werp dan eens een blik op het parcours. Uiteraard, het zwemmen is redelijk vlak en relatief eenvoudig in de warme, heldere Rode Zee, maar eenmaal uit het water wordt je als deelnemer wel degelijk op de proef gesteld. Direct vanuit de wisselzone moet er geklommen worden naar 900meter hoogte. De eerste 30 kilometer van het fietsonderdeel nemen meer dan een uur in beslag en eenmaal boven, als je denkt rust te krijgen, begint de volgende beproeving: wind! Tot aan het keerpunt op kilometer 53 is het een lange rechte weg die constant klimt en daalt en waar de wind vrijspel heeft. Het ene moment rijd je 88km/h, het andere sta je bijna stil in een steil stuk bergop. Ik houd hiervan. Onderweg zag ik Edo na het keerpunt en zag dat ik goed was opgeschoven. De voormalig Olympische atleten keken verbaasd toen ik ze passeerde en vriendelijk ‘gedag’ zei. “Wie het laatst lacht, lacht het best”, moeten ze gedacht hebben. En terecht. Tijdens het lopen komen ze al snel voorbij en er is geen enkel moment geweest dat ik ook maar heel even dacht aan het aanklampen bij deze gasten. Ik lag 5e en concentreerde me op mijn eigen race. Edo was gaan vliegen inmiddels en begon na te denken over het parcoursrecord. In iets meer dan 4 uur en 30 minuten pakte hij de winst in Eilat met een nieuw parcoursrecord, snelste zwemtijd en snelste looptijd! Ruim 30 minuten later hobbelde ik over de streep in positie 7. Ik was in de laatste kilometers nog ingehaald door een snel lopende Israeliet en de eerste vrouw, Alice Hector. Deze vrouw liep de afsluitende halve marathon in 1uur21 en ik kon er wel vrede mee hebben dat ze me voor wist te blijven.
Meer dan tevreden reden we daags na de wedstrijd in onze huurauto door Israel terug naar Tel Aviv. Onderweg stopten we bij de Dode Zee en zijn we gaan eten in Jerusalem. Vermoeid maar voldaan vlogen we via Istanbul naar Amsterdam.
Volgend jaar met een grote club die kant op? Count me in!