Ironman Maastricht – Sarissa de Vries

Vorig weekend heb ik mijn eerste Ironman volbracht en dat pal voor mijn deur in Maastricht. Wat een geweldige dag!

In 1999 deed mijn vader de hele triathlon van Almere. Voor mij was hij een echte held. Ik wist toen: als ik later groot ben, wil ik dat ook! Ik was pas 10 jaar oud en mijn ouders vonden dat ik 16 moest zijn voor ik aan triathlons mocht beginnen. Nog even wachten dus. Ik begon wel alvast met wedstrijdzwemmen en op mijn 16e deed ik dan eindelijk mijn eerste triathlonwedstrijdjes in het juniorencircuit en rolde van daaruit door naar de Olympische afstand. Ik maakte elk jaar progressie en ik kon zelfs op internationaal niveau meedraaien. Helaas bleek de topsport niet helemaal voor mij weggelegd en nadat ik vorig jaar voor de 3e keer overtraind raakte besloot ik een flinke stap terug te doen. Geen topwedstrijden meer voor mij. Wekenlang kon ik niet meer dan een kilometer zwemmen en uurtje fietsen. Op het einde van het seizoen pakte ik nog 2 Franse grand prix mee en 2 eredivisiewedstrijden voor mijn nieuwe club Ferro Mosae. Hoewel ik na elke wedstrijd wel weer een week plat lag op de bank, was dat het waard. Triathlon is en blijft een mooie sport! Precies een jaar geleden verhuisde ik van Sittard naar Maastricht om daar de master human movement sciences te gaan volgen en de maanden daarop stonden in het teken van de studie. Ik probeerde per week 1x te zwemmen, te fietsen en te lopen, wat ik soms niet eens haalde. Pas vanaf december begon ik weer enigszins op te bloeien en kon ik langzaam wat meer doen. Rond de kerst kwam het grote nieuws: er zou een Ironman in Nederland georganiseerd worden en wel in Maastricht, met de wisselzone minder dan 200m voor mijn huis. Diep van binnen voelde ik het gelijk: daar wil ik aan meedoen! Ik kon op dat moment echter met moeite een half uur rennen op 6 min/km, dus het zou een hele klus worden op tijd fit te zijn. Ik besloot gewoon te beginnen met opbouwen en te kijken hoe het zou gaan. Stukje bij beetje maakte ik stappen vooruit en voelde ik dat ik weer meer aankon en sterker werd. Eind mei was de eerste echte test en door 2e te worden op het NK Olympische afstand realiseerde ik me dat ik eigenlijk fitter was dan ik dacht. Een paar weken later deed ik mijn eerste halve triathlon in Stein en kon daaruit enkele leerpunten meenemen richting de Ironman.

Voor ik het wist was het 2 augustus, de dag van de Ironman. Na het checken van mijn fiets om 6u ’s ochtends ben ik gewoon weer lekker terug naar huis gegaan. Wetsuit aangetrokken in mijn woonkamer en iets na half 7 trok ik de voordeur achter me dicht. 5min later lag ik in de Maas voor de warming up. Om 2 minuten over 7 ging het startschot voor ons pro dames, 2 minuten na de pro mannen. Ik was goed weg en kon mooi een kanoër volgen die voor de eerste vrouw uit ging. Van brug naar brug tot bij het Gouvernementsgebouw en weer terug. Ik had het prima naar mijn zin. Ik pikte wat mannelijke pro’s op en voelde me wel ok. Ik kwam het water uit en was in shock van alle mensen langs de kant. Wat een aanmoedigingen zo vroeg op de zondagochtend! De wissel ging goed en vond gelijk een lekker ritme op de fiets. Het eerste deel ging dus soepel. Ik reed op hartslag en gevoel en ik genoot volop. Heerlijk een beetje rondfietsen door de Limburgse heuvels. Ik had geen idee hoe ik lag in het veld. Ik wist dat ik als eerste vrouw uit het water was, maar niet met hoeveel voorsprong. Ik verwachtte dat wereldtopper Yvonne van Vlerken me elk moment voorbij zou komen fietsen, maar dat duurde tot net na het eerste rondje van 92km. Ze gaf me een complimentje dat ik mooi op de fiets zat en dat deed me goed. Het tweede rondje ging iets minder hard. Er waren meer agegroup-mannen die me in kwamen halen en ik was wat minder geconcentreerd, maar de tijd vloog voorbij en voor ik het wist zat de 184km erop en kon ik aan het lopen beginnen. Mijn wissel was denk ik niet helemaal pro-waardig: ik liet van alles vallen, pakte de verkeerde wisselzak, wisselde van outfit en smeerde me zelfs in met zonnebrand, maar uiteindelijk ging ik dan het loopparcours op. Het was toen dat ik me pas echt realiseerde: ik ga een marathon lopen, ik ga dit gewoon echt doen! Wauw! De Servaasbrug over en daar ging ik. Netjes op tempo 4.30-4.40 min/km zoals ik van tevoren had bedacht en waarvoor ik had getraind. De eerste kilometers gingen goed en voelde me ook wel sterk. Dit kon ik nog wel een tijdje volhouden! Yvonne lag al ver voor en ik lag weer zo’n 25min voor op de nummer 3 Carla van Rooijen, dus ik ging helemaal voor mijn eigen marathon. Na een kilometer of 10 merkte ik dat ik wat meer moest werken voor het voorgenomen tempo en schakelde gelijk een tandje terug. Mijn doel was de marathon te lopen onder de 3.30u, dus ik had nog een flinke buffer. Als ik 5 min/km zou lopen zou ik dat alsnog zeker halen. Maar na een kilometer of 25 kwam ook de 5 min/km niet meer vanzelf. Het was erg warm en ik merkte dat ik niet genoeg drinken binnen kreeg. Ik besloot bij de drankposten te wandelen. Dit werkte perfect, zo verloor ik niet al hotsend de helft van mijn bekertjes water en kon ik er veel meer aanpakken. Spons, water, water, cola, water, water, spons, alles in de prullenbak en weer door. Carla liep erg hard en ik voelde dat ik moest blijven doorlopen als ik mijn 2e plek wilde behouden. De laatste kilometers begonnen mijn benen wel echt pijn te doen, maar aan opgeven heb ik niet gedacht. Uiteindelijk haalde ik net onder de 10u de finish van mijn eerste Ironman! Daar stond Yvonne me al op te wachten. Ontzettend gaaf om met haar op het podium te kunnen staan. Het was een fantastische dag geweest. Ik ben ontzettend hard aangemoedigd door iedereen, waarvoor dank! De sfeer was super en de organisatie was top.

Hopelijk volgend jaar weer en dan met nog meer leden van Ferro Mosae aan de start!

Sarissa de Vries

Dit vind je misschien ook leuk...