Dagje Amsterdam

Triathlon Amsterdam Nieuw West, 17 juni 2012

 

(1,5-40-10km, swim-bike-run)

 

Het is zondagmorgen 7uur, vroeg! De voordeur is zojuist dichtgegooid met de sleutel nog aan de binnenkant van de deur. We zijn een half uur onderweg en we komen erachter dat we ook nog eens een uur te vroeg op pad zijn gegaan. Op pad naar Amsterdam, naar het brutale westen. Laten we het voordeur-probleem even achter ons laten, we gaan immers naar een mooie wedstrijd vandaag!

 

We zoeken de toiletten in het Sloterplasbad en we vergapen ons ondertussen aan het prachtige zwembad. Zou het Geusseltbad er ook zo uit gaan zien? Dat we een uur extra hebben lijkt Peter te doen relaxen, niet zo een goede modus vóór een wedstrijd. Bij de auto prepareren we de spullen en gaat er nog een 9bar in de banden, dat ook de wedstrijdspanning doet stijgen. Bij het inchecken van de fiets zien we al menig athleet met afgetrainde en minder afgetrainde lijven. De Sprintafstand is in volle gang. De een gesoigneerd met kous, de ander laat het van zijn carbonnen materiaal afhangen als een buikje uit het trisuit bolt. Trisuits, er is meer dan dat te zien! Er wordt gesport in tentboxershort-achtige ‘hosen’, badpakken met doorschijnende legging erover, hippe kleuren, complete wieler outfits. Een fleurig geheel als de zwarte wetsuits uitgaan! En fladderig, want het waait behoorlijk! De echte snelle mannen laten dit tafereel echter ver achter zich.

 

De uren zijn voorbij gestreken en de atleten voor de kwart-afstand liggen te water. Peter laat tijdens het inzwemmen nog even sierlijk zijn zwemslag aan het publiek zien. Wij zien hem, hij ziet ons niet. Na het startschot maakt de ‘wasmachine-zwem-start’ weer grote indruk. Hoe is het toch om daar in te liggen? of sprinten en flink meppen om je heen om maar zo hard mogelijk vooruit te komen en een goede ‘slipstream-buddy’ op te zoeken? Machtig toch weer! Peter is uit het zicht, iedereen heeft net als Peter een groene badmuts op gedaan.

 

Het blijft jammer dat het publiek weinig meekrijgt van de wedstrijdstatus tijdens het zwemmen. Maar des te gretiger zijn is iedereen om een glimp op te vangen bij het aan land komen. Peter, als 40e uit het water, stapt ruim 5 minuten acher de koploper op de fiets. De koploper harkt en zwoegt, maar hij gaat hard en hij loopt ook uit. Peter draait soepel, ik moedig aan met hoeveel minuten achterstand hij rijdt en in hoeveelste ronde hij zit. Na een aantal rondes twijfel ik, wat heb ik aan te moedigen? De achterstand met de nummer 2 lijkt weer groter te worden. Ik kijk en hou even voor mijzelf dat ik het er te soepel uit vindt zien bij Peter. Hij gaat als 10e T2 in, maar het is onoverzichtelijk door de trio’s die tegelijk zijn gestart. Het is niet waar, Peter wordt nog een wisselkoning als hij als 7e uit de wisselzone aan het lopen begint. Trots en spannend tegelijk, want dit is toch echt wel zijn beste onderdeel. Hier kan hij nog even wat gaan rammelen, en dat doet hij ook…. Om uiteindelijk als 4e de finishboog te bereiken. Geweldig! Op de terugweg analyseren we de wedstrijd en besluiten dat het zwemonderdeel heel zo slecht niet was, het is nog nooit zo goed geweest.

 

PS. De voordeur is weer open gegaan en voldaan at Peter een frietje.

You may also like...